Dinsdag 24 Januari 2023

Afgelopen Vrijdag 20 Januari ben ik weer in het UMCG in Groningen geweest
deze keer voor een gesprek met de revalidatie arts.
Voor mijn vrouw is dit ook van belang vanwege de nazorg.
We hebben het één en ander besproken voor na de operatie en wat oefeningen 
die ik nu al mag gaan uitoefenen, te weten Bekkenbodemoefeningen.
Ook het toileteren is uitbundig besproken ivm met de juiste houding aannemen
tijdens het plassen en poepen.

Afgelopen maandag ben ik tevens gebeld voor de uitslagen van het bloedonderzoek
van maandag 9 Januari.
Alle waarden zijn prima op orde.

Volgende maand word ik gebeld door de zaalarts
en deze zal ook het één en ander met mij gaan bespreken.
Het is nu vooral wachten op de brief met de definitieve datum voor mijn
geslachtsoperatie.
Alles gaat nu heel erg snel, de spanning begint nu ook wel een beetje op te lopen.

Maandag 20 februari 2023

Er zijn weer een aantal weken verstreken en ik heb intussen me operatiedatum binnen.
Op 7 Maart wordt ik verwacht in het UMCG Groningen alwaar ik de volgende dag wordt geopereerd.
de operatie zal zo'n 6 tot 8 uur in beslag gaan nemen,
en zal ik zo'n 5 tot 7 dagen in het UMCG verblijven.
Daarna zal ik zo'n 6 weken thuis moeten revalideren.
Het komt allemaal nu heel erg dichtbij, ik kijk er ook wel naar uit,
maar de spanning begint ook wel op te lopen.

Afgelopen vrijdag 17 Februari heb ik nog een voorbereidend gesprek gehad met Maatschappelijk werk in het UMCG.
Dat is allemaal goed verlopen.
Ik heb de dingen besproken waar ik tegenop zie, en wat ik er aan kan doen
om me rust er in te kunnen vinden.
Ook voor Carin staat maatschappelijk werk paraat en ook zij word volledig begeleid.

Woensdagochtend wordt ik gebeld door de zaalarts en bespreken we
de procedure voor na de operatie.
Komende Donderdag heb ik mijn laatste genitale ontharingsbehandeling bij Dermacura.
En dan ben ik helemaal klaar voor de operatieve ingreep.

Er staat een fantastisch medisch team om me heen tijdens de operatie
en ik heb er alle vertrouwen in, het zal in het begin allemaal wel even vreemd zijn,
maar ik kijk er enorm naar uit.

Maandag 6 Januari 2023

We staan aan de vooravond van mijn ziekenhuisopname en de stress en spanning neemt 
zienderogen toe.
Naar dit moment heb ik jaren naar toe geleefd en het is nu aanstaande.
Of ik komende nacht nog een beetje kan slapen, geen idee.
Ik ben er helemaal klaar voor, mijn lichaam is er helemaal klaar voor.
Op naar mijn hergeboorte zoals ik dit noem.
Op naar mijn nieuwe leven, dat had ik natuurlijk al maar nu eindelijk dan ook lichamelijk.
Door de jaren heen heb ik vele depressies gekend, ik heb vele malen 
het leven willen laten voor wat het is.
En nu....ja nu....nu is het dan eindelijk zover, mijn geslachtsoperatie, de Vulvoplastiek operatie.

Om even voor 14.00 uur word ik verwacht in het UMCG in Groningen,
ik krijg voor mijn opname eerst nog even een bloedonderzoek ter controle
of alle waardes nog op orde zijn.
Daarna ga ik naar de afdeling alwaar ik dan gelijk een pilletje krijg tegen de spanning.
Tegen de avond nog een pilletje en voor ik ga slapen ook nog één.
Gewoon uit voorzorg, mede om het feit dat ik bij me vorige operatie in 2009 (rug)
zo erg gespannen was dat de verpleging het infuus voor de voorbereiding voor de narcose
niet in mijn lichaam konden krijgen vanwege de spanning.
Woensdagochtend krijg ik dan ook nog een pilletje voor ik naar de O.K gebracht word.
Tussen 07.00 en 07.15 uur word ik opgehaald en naar de O.K. gebracht.
In de operatiekamer heeft de chirurg nog een kort gesprekje met mij alvorens ik naar dromenland ga.
De operatie zal zo'n 6 tot 8 uur in beslag gaan nemen.
Het zal allemaal een vrees ik emotionele aangelegenheid gaan worden, mede door het feit
dat ik afscheid neem van mijn laatste stukje mannelijkheid, zo ook voor het moment
dat ik eindelijk krijg wat ik al die jaren al wil.
Ik ben en velen met mij, zoooo nieuwsgierig naar het uiteindelijke resultaat.
Ik ben tevens zoooo blij met iedereen die mij hierin gesteund heb en vooral 
vele dank naar mijn lieve vrouwtje die mij in het gehele proces heeft gesteund,
wat voor haar ook op vele momenten moeilijk is geweest.

Ons wacht een nieuw leven voor zover we dat nog niet begonnen waren.
Vele vrienden hebben ons de rug toegekeerd omdat ze het niet konden worden met mijn gevoel in mijn leven.
Er zijn ook weer nieuwe mensen voor terug gekomen.
Sommige contacten zijn verwaterd, hetgeen ik ook jammer vind, maar die ik straks wel weer probeer op te pakken.
Mede door de voorbereidingen voor mijn operatie is het mijnerzijds ook verwaterd.
Ik hoop niet dat men dat mij kwalijk neemt en als dat wel het geval is,
kan ik dat ook nog wel begrijpen.

Woensdag 8 Maart, Internationale vrouwendag, het had waarschijnlijk zo moeten wezen,
deze dag word één van de belangrijkste dagen uit mijn leven of nee, 
ik moet zeggen Woensdag 8 Maart 2023 word de belangrijkste dag van mijn leven.
De dag dat ik eindelijk lichamelijk volledig vrouw ben.
Ik ben de gelukkigste vrouw op aarde.

Zondag 26 Maart 2023

Afgelopen woensdag had ik een dag opname in het UMCG in Groningen,
de dag dat me katheter eruit mocht.
Een vriendin van de muziek had al aangeboden om te rijden.
Ik moest me om 08.00 uur melden op de afdeling plastische chirurgie
en nadat ik ingeschreven was als patiënt kreeg ik me kamer toegewezen.
Rond de klok van half 9 kwam eerst de arts om te vragen hoe het met mij was
en om even te kijken hoe het vaginale gedeelte en de wond er uit zagen.
Ze was hier dik tevreden over en alles zag er boven verwachting uit.
Even daarna kwam de verpleging om de katheter te verwijderen.
Nu moest ik veel drinken om de blaas te vullen en de bedoeling was
om 2 keer te moeten plassen, daarna zou een echo van de blaas gemaakt
worden om te kijken hoeveel er eventueel in de blaas was achter gebleven.
Rond de klok van 11.00 uur piepte ik de zuster op want ik kreeg aandrang om te plassen.
Ze haalde de po stoel op want dan kon ze zien hoeveel ik had uitgeplast,
dit was zo'n 430 ml, na een echo van de blaas zat er nog 154 ml in de blaas.
Dit was echter teveel.
Ik moest sowieso nog een keer plassen, en mogelijk nog een derde keer.
Rond 12.00 uur kreeg ik een lunch en dat had heerlijk gesmaakt.
Rond 13.00 uur wederom de verpleging opgepiept omdat ik weer aandrang had.
Deze keer werd er een po op de toiletpot gezet en kon ik rustig plassen.
De uitslag deze keer was een stuk beter, 600 ml uitgeplast en 76 ml in de blaas achter gebleven.
Na overleg met de arts werd er besloten dat ik voorgoed naar huis mocht
en dat alles nu dan prima in orde was.
Ik heb iedereen van de verpleging uitbundig bedankt voor hun goede zorgen
zo ook het gehele transgenderteam welke mij tijdens mijn verblijf in het UMCG
uitstekend heeft verzorgd.

Zondag 16 April 2023

Vandaag is het zondag 16 April, mijn verjaardag.
Normaal gesproken een normale verjaardag, maar nu een verjaardag welke best wel een beetje speciaal is.
Mijn eerste verjaardag die ik eindelijk echt als vrouw vieren mag, best wel speciaal eigenlijk.

De afgelopen week is er best wel wat gepasseerd.
2De Paasdag heeft de chirurg mij gebeld vanwege het feit dat ik de dinsdags een afspraak bij haar had.
Ze vroeg mij even een foto te mailen van de vagina, dab kon ze even beoordelen hoe her eruit ziet,
dat zou me in ieder geval een ritje Groningen kunnen besparen.
Op zich zag het er dus vrij redelijk uit, geen ontstekingen ofzo,
en ik moet gewoon op de manier met spoelen doorgaan wat ik nu ook doe.
Op de foto is in de vagina wat wittigheid te zien, dit is eiwit en zou ik met een
vochtig gaasje weg kunnen deppen.
De wond is nog wel wat open maar dat komt ook omdat het op een moeilijk te genezen plek zit.
Er staat eigenlijk altijd spanning op die plek bij elke beweging.
Afgelopen week ook weer veel pijn en bloed in de urine.
Dit was wel weer even schrikken, wel nog even gekeken of dit van de wond af kwam,
maar nee het zat toch echt in me urine,
Dus maar weer met het UMCG gebeld, en zij raadden me aan om even urine in te leveren
bij de huisarts dat zij dat dan even konden onderzoeken.
Smiddags werd ik terug gebeld met de uitslag blaasontsteking.
Er zou in de middag een antibiotica kuurtje klaar liggen.
Via het UMCG had ik nieuwe pijnmedicatie voorgeschreven gekregen in de vorm van Diclofenac.
Dus voorlopig ben ik wel weer even zoet.
Dit zijn dan weer de mindere dingen van het gehele genezingsproces, het hoort er allemaal bij.
De genezing heeft gewoon heel veel tijd nodig, tijd die ik maar moeilijk verteren kan.
Het herstel heb ik waarschijnlijk wel een beetje onderschat en ik verlang zo naar het moment
dat ik weer wat mag doen.

Komende woensdag 19 April mag ik voor me 1ste controle naar het UMCG.
Dan word er bekeken hoe alles eruit ziet, wat er nog eventueel moet gebeuren met de wonden.
Ik ben zelf heel erg blij dat het allemaal achter de rug is en nu eindelijk lichamelijk
helemaal klaar ben als vrouw.
 

Vrijdag 12 Mei 2023

Ik lig op de bank, wederom een slapeloze nacht, waarom....geen idee.
Ik slaap al weken slecht, al sinds ik in het UMCG gelegen heb voor mijn operatie.
Het is nu ruim 9 weken geleden dat ik geopereerd ben.
Even terug blikken op de week voor mijn operatie.
Ik heb alles nog een keer doorgenomen van wat er gaat gebeuren, voor de zoveelste keer,
ik wilde gewoon goed voorbereid wezen, ik heb nogmaals het filmpje van de operatie 
bekeken op You Tube.
Eigenlijk was ik er wel helemaal klaar voor, en toch die twijfels.
Waarom....geen idee, dit is wat ik wil, vrouw zijn, geestelijk en lichamelijk.
En toch die twijfels......
De gedachte van de beelden uit het filmpje, de gedachte van dat gaan ze ook met mij doen,
die gedachte maakte me onzeker.

En nu....ja ik voel me herboren, ik voel me eindelijk de mens die ik me hele leven al wilde zijn,
en toch die onzekerheid.
Nee ik heb nergens spijt van, dit is wat ik wilde, al me hele leven lang,
ik voel me herboren.
Misschien vloeien mijn gevoelens voort door de hormonen, de depressiviteit die de hormonen
wel eens met zich meebrengen.
Mijn eerstvolgende controle op 26 Juli zal mijn hormonenwaarde aantonen.
Misschien zijn de waardes (weer) te hoog dat ik me weer zo vreemd voel.
Op die dag ook mijn controle bij Chirurgie of het vaginale gebied er goed uit ziet.
Bij mijn vorige controle waren de artsen zeer tevreden.
Wat voor mij ook zeker meespeelt is dat het herstel me allemaal veel te lang duurt,
ook dat speelt in me hoofd, de operatie zelf verliep vlekkeloos en het herstel
gaat niet van een leien dakje.
Ik ben ruim 9 weken verder en heb nog redelijk pijn, ik moet me redden met paracetamol.
Voor wat me pijnmedicatie betreft zit ik aan me max.

Dit is voor het eerst na mijn operatie dat ik me weer depressief voel.
Ik heb geen idee waar het van komt, gewoon alles met elkaar.
Het herstel duurt te lang voor mijn gevoel, ik wil te snel,
ik wil me leven weer oppakken, ik wil weer aan het werk.
Ja de muziek repetities heb ik weer opgepakt, enkel om te proberen, nog geen optredens,
ik red het nog niet, me conditie is compleet weg.
Ik ben gisterochtend bij de fysio geweest om een programma op te starten voor conditie en krachttraining.
De fysio vond het verstandig om eerst aan me conditie te gaan werken middels elke ochtend
een rondje door de buurt te lopen, met een week een beetje uitbreiden.
Meten hoeveel ik gelopen heb en in welke tijd.
Verder diverse oefeningen die ik thuis kan uitvoeren.

Ik mis mijn sociale leven, ik mis mijn werk.
Mijn streefdatum om weer aan het werk te gaan had ik gesteld op 1 Juni.
Ik ben bang dat ik dat niet ga redden zoals ik me nu voel.
Dit vreet aan mij, dit maakt me ook onzeker, zal ik ooit de oude weer worden,
allemaal gedachtes die door me hoofd spoken, ik weet dat het niet nodig is maar toch.....
6 tot 10 weken vertelden de artsen over het herstel, maar op oudere leeftijd kan het
allemaal wel wat langer duren en dan gaan zij uit van boven de 50 jaar.
Mensen vragen mij van heb je er spijt van nu je herstel niet loopt zoals verwacht.
Nee...nee ik heb er beslist geen spijt van, dit is wat ik wilde,
Wanneer ik de geslachtsoperatie niet had laten uitvoeren had het leven voor mij geen zin meer.

Voor een goede nachtrust krijg ik via de huisarts  geen medicatie meer,
ooit had ik daar andere bedoelingen mee dus dat staat in mijn medisch dossier.
Dan maar aan de Melatonine tabletjes, het heeft me welgeteld 
2 nachten goede slaap opgeleverd.
Het is nu 02.25 uur in de ochtend en ik ben klaar wakker.
Ik lig op de bank in de huiskamer en ik blijf daar ook maar liggen, geen zin om naar boven te gaan.

Vrijdag 2 Juni 2023

Ik heb geleidelijk aan een enorme dikke buik gekregen.
Vorige week vrijdag de weegschaal maar even getrotseerd en dat was best
wel even schrikken.......100 kg.
Met mijn operatie woog ik nog 83 kg, dus dat is een beste verhoging.
Ik heb het UMCG hierover bericht of dit misschien vocht van de operatie kan zijn
of misschien door de hormonen kan komen omdat alles als vrouw zijnde 
toch allemaal even anders werkt binnen in het lichaam.
Volgens mijn behandelend arts zou het hormonaal zo'n 4 of 5 kilo extra gewicht
met zich mee kunnen brengen en vocht nestelt zich niet in de buik na deze operatie.
Mocht ik het niet vertrouwen moest ik even met de huisarts contacten.

Vanmorgen om 08.00 uur moest ik bij de huisarts wezen, zij heeft mij voor zover
mogelijk was onderzocht.
Zo op het eerste gezicht geen kwalijke zaken, ze heeft me wel direct doorgestuurd naar het lab
voor een bloedonderzoek alwaar ik in de middag na 15.00 uur voor de uitslag kan bellen.
Dus gelijk maar naar het Noord West ziekenhuis voor bloedonderzoek.
Alles ging zowaar goed tijdens het bloedprikken, ik heb zelfs gekeken
hoe ik geprikt werd, hoe de buisjes zich met bloed vulden,
dit was toch ook weer een overwinning voor mijzelf omdat ik normaal gesproken
onderuit ga met bloedprikken.

Ik had mijn streefdatum om te werken op 1 Juni maar dat ging hem niet worden.
7 Juni heb ik een telefonisch consult met mijn behandelend arts
om te kijken of ik alweer aan het werk mag, principe
wilde ik nu per 13 Juni weer aan het werk.
12 Juni heb ik nog een gesprek in het UMCG in Groningen.  

Maandag 12 Juni 2023

Afgelopen week ben ik gebeld door de Arbo arts via beeldbellen
en hebben we besproken hoe het nu met me gaat.
Omdat ik aangegeven had dat ik wel weer eens wilde proberen te werken 
had de arts besloten dat ik wel 2 dagen in de week maximaal 3 uurtjes per dag mocht werken.
Nou, dat gaat in mijn vakgebied niet werken, of er dan wat alternatiefs mogelijk was
in het bedrijf vroeg de arts, nee zei ik ook dat is geen optie.
Ik zei haar dat ik nog gebeld zou worden door mijn behandelend arts zou bellen en 
met haar wel zou bespreken wat ik wel en niet mag met het oog op het herstel.
Een dag later belde mijn eigen behandelend arts van het UMCG en aan haar dus de vraag
of ik weer mocht werken.
Ik zou het 2 dagen per week mogen proberen maar dan wel samen met een collega rijden,
en dan over een paar weken proberen uit te bouwen naar 3 en en later 4 dagen.
Mocht dat allemaal goed voelen dan zou ik met een week of 8 wel weer hele weken aan het werk mogen.
Mocht het zo zijn dat ik ook maar enig druk op de wond of het vaginale gedeelte voel
dan ook per direct stoppen of me eigen aanpassen.
Voor mij dus een nieuwe overwinning in het traject, tenminste zo voelt het.
Ik ben weer een stap verder.

Vandaag moest ik weer naar het UMCG voor een controle gesprek met mijn maatschappelijk werkster.
Dit ook prima verlopen, mocht ik de behoefte hebben om te moeten praten mocht ik een terugval
of iets krijgen dan is ze er altijd voor ons om een gesprek aan te gaan.
Ik blijf de rest van me leven onder controle staan in het UMCG, en ook
maatschappelijk werk blijft de rest van me leven beschikbaar voor mij/ons 
mochten we er behoefte aan hebben.
Eind volgende maand heb ik mijn volgende controle bij Chirurgie en bij Gynaecologie,
en dan tevens ook weer een bloedonderzoek betreffende mijn hormonenspiegel.

Woensdag 26 Juli 2023

Vandaag stonden er weer 2 afspraken in het UMCG Groningen op het menu.
Allereerst om 11.30 uur een afspraak bij Gynaecologie en aansluitend een
bloedonderzoek om te kijken hoe het met de waarden van de hormonen gesteld staat.
We hadden elkaar al een poosje niet meer gezien, voor de operatie voor het laatst
en dus weer tijd voor controle.
Moeders was vandaag mee omdat Carin dierenambulancedienst had.
Goed gesprek gehad met de arts, hoe ik me nu voelde na de operatie,
en of ik nog last had van de hormonen.
Nu heb ik zo nu en dan toch wel een beetje last van depressiviteit, 
de oorzaak hiervan was dus waarschijnlijk omdat het wel eens voorkomt dat ik
de hormonenpleisters vergeet te plakken op de dagen dat dat moet,
er komt dus onregelmatigheid in en dat veroorzaakt problemen in je lichaam.
Aansluitend had ik een bloedonderzoek alwaar ik over ongeveer 2 weken wordt opgebeld
voor de uitslagen.
Met een klein half uurtje waren we klaar en gingen even een rondje stad
om eventueel iets te gaan drinken.

Om 14.00 uur had ik mijn 2de afspraak bij Chirurgie voor de wond en vagina controle.
Ook hier weer een goed gesprek hoe ik me voelde, of ik gelukkig was met me lichaam,
en of ik er zeker van was of ik de goede keuze had gemaakt omtrent de keuze van de vagina.
Dit was voor mij wel het geval omdat ik erg tegen het dilateren op zag
mocht ik de keuze voor een diepe vagina gemaakt hebben.
Ik mocht mijn kleding uit trekken en in de speciale stoel plaats nemen, dan kon de arts
even kijken hoe het met de wond en de vagina gesteld was.
De wond was nog wel enigszins poreus en de huid was nog erg dun,
  en omdat de wond niet (meer) voldoende rust krijgt heelt het allemaal ook wat langzamer.
Ik was natuurlijk per 3 Juli volledig aan het werk gegaan en dat was achteraf (ook volgens de artsen)
niet zo'n goed idee geweest.
Nu denk er wel een beetje om met tillen en dergelijke, maar het vele in en uitstappen
met mijn werk bevorderd de genezing niet helemaal.
De vagina zag er volgens de arts heel goed uit, 
geen zwellingen meer aan de binnenkant en aan de buitenkant was alles ook goed weggetrokken.
De arts was boven verwachting tevreden.
Over 4 maanden ongeveer wilt ze me weer terug zien en dan zal de wond toch ook
een beetje genezen moeten zijn.

Tot zover even de update van de controle afspraken.
Begin Mei kreeg ik via mijn zus een link vanuit de provincie Noord Holland 
dat mensen uit de LGBTQIA gemeenschap zich konden aanmelden om mee te kunnen varen
met de Provincieboot Noord Holland tijdens de Canal Pride Amsterdam.
Na het openen van deze link kon ik mijn persoonlijk verhaal doen en tevens iemand nomineren
waarvan ik vond dat diegene belangrijk voor mij was.
Mijn vrouw is erg belangrijk voor mij geweest en nog steeds in mijn transitie traject 
maar omdat zij niet zo van varen houd heb ik mijn (bonus)dochter Miranda genomineerd
dat ook zij erg belangrijk is in mijn leven en dat heb ik in een mooi verhaal verwerkt.
Na een aantal weken kreeg ik een email dat ik uitgenodigd was om mee te varen op de 
provincieboot Noord Holland samen met 19 andere stellen.
Dit had ik nooit verwacht omdat er vele aanmeldingen waren.
Zo blij als een kind had ik Miranda op de hoogte gesteld.
Niet veel later kreeg ik een email voor een kennismakingsgesprek in het Provinciehuis in Haarlem.
Op Vrijdag 7 Juli ben ik met Miranda naar het provinciehuis geweest voor deze kennismaking 
en werden er ook een aantal foto's gemaakt van ons die geplaatst zouden worden in het 
online magazine &Holland van de Provincie Noord Holland samen met het interview wat wij al eerder gedaan hadden.
Het was een fantastische gezellige dag en weer nieuwe leuke contacten opgedaan met de overige genodigden.
5 Augustus is het dan zover, de Canal Pride Amsterdam alwaar wij zeer naar uitkijken.
Dit is een dag die je niet veel in je leven mee zal maken. 
Een dag waar iedereen zichzelf mag wezen, waar iedereen vrij mag zijn....