Zondag 15 Januari 2023
Afgelopen maandag ben ik weer in het UMCG in Groningen geweest
voor een algehele controlecheck bij de Gynaecoloog.
Me bloeddruk was wat aan de lage kant, dat verklaart ook wel mijn wegvallingen
zo nu en dan, en dat ik wat zweverig ben bij snel opstaan.
Voor de operatie is een te lage bloeddruk geen ramp.
Verder de standaardvragen hoe ik mij verder voel, ook nu ik weer de
oude hormonenpleisters gebruik van 75 Microgram,
ik voel mij hier prima onder.
Verder was ik bijna 4 kilo aangekomen maar dat is op zich niet zo erg, daar ik extra gewicht wel kan gebruiken.
Alles was eigenlijk wel prima in orde voor de komende operatie.
Voorts heb ik wederom een uitgebreide bloedonderzoek gehad
waar ik komende maandag 16 Januari de uitslag van krijg.
Afgelopen Dinsdag heb ik nog even naar de planning van Chirurgie gebeld
of er al een datum bekend is voor de operatie,
deze was helaas nog niet bekend omdat ze in het UMCG sinds het najaar van het afgelopen jaar
een flink tekort aan O.K.assistenten en Anesthesisten hebben.
Volgens de planning kon het niet zo lang meer duren voor ik me oproep voor de operatie krijg.
Dinsdag 24 Januari 2023
Afgelopen Vrijdag 20 Januari ben ik weer in het UMCG in Groningen geweest
deze keer voor een gesprek met de revalidatie arts.
Voor mijn vrouw is dit ook van belang vanwege de nazorg.
We hebben het één en ander besproken voor na de operatie en wat oefeningen
die ik nu al mag gaan uitoefenen, te weten Bekkenbodemoefeningen.
Ook het toileteren is uitbundig besproken ivm met de juiste houding aannemen
tijdens het plassen en poepen.
Afgelopen maandag ben ik tevens gebeld voor de uitslagen van het bloedonderzoek
van maandag 9 Januari.
Alle waarden zijn prima op orde.
Volgende maand word ik gebeld door de zaalarts
en deze zal ook het één en ander met mij gaan bespreken.
Het is nu vooral wachten op de brief met de definitieve datum voor mijn
geslachtsoperatie.
Alles gaat nu heel erg snel, de spanning begint nu ook wel een beetje op te lopen.
Maandag 20 februari 2023
Er zijn weer een aantal weken verstreken en ik heb intussen me operatiedatum binnen.
Op 7 Maart wordt ik verwacht in het UMCG Groningen alwaar ik de volgende dag wordt geopereerd.
de operatie zal zo'n 6 tot 8 uur in beslag gaan nemen,
en zal ik zo'n 5 tot 7 dagen in het UMCG verblijven.
Daarna zal ik zo'n 6 weken thuis moeten revalideren.
Het komt allemaal nu heel erg dichtbij, ik kijk er ook wel naar uit,
maar de spanning begint ook wel op te lopen.
Afgelopen vrijdag 17 Februari heb ik nog een voorbereidend gesprek gehad met Maatschappelijk werk in het UMCG.
Dat is allemaal goed verlopen.
Ik heb de dingen besproken waar ik tegenop zie, en wat ik er aan kan doen
om me rust er in te kunnen vinden.
Ook voor Carin staat maatschappelijk werk paraat en ook zij word volledig begeleid.
Woensdagochtend wordt ik gebeld door de zaalarts en bespreken we
de procedure voor na de operatie.
Komende Donderdag heb ik mijn laatste genitale ontharingsbehandeling bij Dermacura.
En dan ben ik helemaal klaar voor de operatieve ingreep.
Er staat een fantastisch medisch team om me heen tijdens de operatie
en ik heb er alle vertrouwen in, het zal in het begin allemaal wel even vreemd zijn,
maar ik kijk er enorm naar uit.
Maandag 6 Januari 2023
We staan aan de vooravond van mijn ziekenhuisopname en de stress en spanning neemt
zienderogen toe.
Naar dit moment heb ik jaren naar toe geleefd en het is nu aanstaande.
Of ik komende nacht nog een beetje kan slapen, geen idee.
Ik ben er helemaal klaar voor, mijn lichaam is er helemaal klaar voor.
Op naar mijn hergeboorte zoals ik dit noem.
Op naar mijn nieuwe leven, dat had ik natuurlijk al maar nu eindelijk dan ook lichamelijk.
Door de jaren heen heb ik vele depressies gekend, ik heb vele malen
het leven willen laten voor wat het is.
En nu....ja nu....nu is het dan eindelijk zover, mijn geslachtsoperatie, de Vulvoplastiek operatie.
Om even voor 14.00 uur word ik verwacht in het UMCG in Groningen,
ik krijg voor mijn opname eerst nog even een bloedonderzoek ter controle
of alle waardes nog op orde zijn.
Daarna ga ik naar de afdeling alwaar ik dan gelijk een pilletje krijg tegen de spanning.
Tegen de avond nog een pilletje en voor ik ga slapen ook nog één.
Gewoon uit voorzorg, mede om het feit dat ik bij me vorige operatie in 2009 (rug)
zo erg gespannen was dat de verpleging het infuus voor de voorbereiding voor de narcose
niet in mijn lichaam konden krijgen vanwege de spanning.
Woensdagochtend krijg ik dan ook nog een pilletje voor ik naar de O.K gebracht word.
Tussen 07.00 en 07.15 uur word ik opgehaald en naar de O.K. gebracht.
In de operatiekamer heeft de chirurg nog een kort gesprekje met mij alvorens ik naar dromenland ga.
De operatie zal zo'n 6 tot 8 uur in beslag gaan nemen.
Het zal allemaal een vrees ik emotionele aangelegenheid gaan worden, mede door het feit
dat ik afscheid neem van mijn laatste stukje mannelijkheid, zo ook voor het moment
dat ik eindelijk krijg wat ik al die jaren al wil.
Ik ben en velen met mij, zoooo nieuwsgierig naar het uiteindelijke resultaat.
Ik ben tevens zoooo blij met iedereen die mij hierin gesteund heb en vooral
vele dank naar mijn lieve vrouwtje die mij in het gehele proces heeft gesteund,
wat voor haar ook op vele momenten moeilijk is geweest.
Ons wacht een nieuw leven voor zover we dat nog niet begonnen waren.
Vele vrienden hebben ons de rug toegekeerd omdat ze het niet konden worden met mijn gevoel in mijn leven.
Er zijn ook weer nieuwe mensen voor terug gekomen.
Sommige contacten zijn verwaterd, hetgeen ik ook jammer vind, maar die ik straks wel weer probeer op te pakken.
Mede door de voorbereidingen voor mijn operatie is het mijnerzijds ook verwaterd.
Ik hoop niet dat men dat mij kwalijk neemt en als dat wel het geval is,
kan ik dat ook nog wel begrijpen.
Woensdag 8 Maart, Internationale vrouwendag, het had waarschijnlijk zo moeten wezen,
deze dag word één van de belangrijkste dagen uit mijn leven of nee,
ik moet zeggen Woensdag 8 Maart 2023 word de belangrijkste dag van mijn leven.
De dag dat ik eindelijk lichamelijk volledig vrouw ben.
Ik ben de gelukkigste vrouw op aarde.
Vrijdag 17 Maart 2023
Op Dinsdag 7 Maart moest ik mij om 14.00 uur melden in het UMCG te Groningen,
alwaar ik op Woensdag 8 Maart (Internationale vrouwendag) geopereerd zou worden.
Alvorens ik mij op de afdeling Plastische Chirurgie moest melden moest ik eerst nog even
naar het laboratorium om ter controle een bloedonderzoek af te laten nemen.
Echter duurde het wegens de drukte erg lang in het laboratorium.
Op de afdeling werd men al ongerust waar ik bleef en daarom hadden zij naar Carin gebeld .
of we al onderweg waren, dus heeft Carin het even uitgelegd.
Even voor 3 uur meldde ik me op de afdeling en na een korte intake werd ik naar mijn
kamer begeleid.
Die middag kon ik nog wel gaan en staan waar ik wilde en zijn we beneden nog
even een bakkie gaan doen in het restaurant met wat lekkers erbij.
Alvorens we naar beneden gingen moest ik nog even een flesje laxeermiddel
Innemen in verband met het ledigen van mijn darmen. 's'avonds zou ik dan mijn klysma krijgen
Wel een dingetje waar ik erg tegenop zag.
Een week voor mij operatie heb ik van de (pleeg)broer van Carin (Jeroen) een
Hypnosetherapie behandeling gehad.
Jeroen heeft sinds kort zijn eigen Hypnosepraktijk in Den Helder, in Antwerpen
had hij al een Hypnosepraktijk omdat zijn vriendin daar woont en hij daar
ook regelmatig vertoeft.
Deze behandeling heeft mij achteraf zeer goed gedaan.
Eenmaal weer terug op de afdeling heb ik afscheid genomen van mijn zus, zij en Carin hebben mij
gebracht met onze auto, dan was zij ook weer een beetje op rijd thuis.
Carin is gebleven omdat zij bij haar nichtje in Bolsward een aantal dagen zou verblijven.
Rond half 6 kreeg een warme maaltijd bestaande uit Spaghetti, doperwtjes en een kwarktoetje.
Deels opgegeten omdat het mij eigenlijk niet erg smaakte.
In de avond kwam Carin der nichtje Franciska en na nog even gebleven te zijn
kreeg ik ondertussen mijn klysma en zijn zij richting Bolsward gegaan.
De volgende dag zou ik rond 7 uur naar de O K gaan.
Rond half 7 waren Carin en Franciska weer in het ziekenhuis om mij te ondersteunen.
Carin heeft mij samen met de verpleegster naar de O K gebracht alwaar ik wat voorbereidingen kreeg
en vervolgens heb ik ook afscheid genomen van mijn schatje.
Eenmaal in de O K moest ik op een ander bedje overschuiven en
werden de diverse infusen ingebracht.
De hoofd chirurg nam met mij de procedure doorn om vervolgens
met het gehele operatieteam alles te doorspreken.
Ondertussen kreeg ik al een lichte narcose toegediend.
Daarna kreeg ik een zuurstofkapje op mijn neus en mond en moest daarin gewoon door blijven ademen.
De volledige narcose werd hierin later ook aangevoerd, ik was heel snel in dromenland.
Rond de klok van 13.00 uur naar wat ik achteraf begreep had de chirurg Carin opgebeld dat de operatie
boven verwachting goed was verlopen en ik op de uitslaapkamer lag
en al wakker geworden was en richting de afdeling ging.
Carin met der nichtje mijn kant op alwaar ik de momenten niet erg meer kan herinneren.
Wel weet ik nog dat ik 2 prachtige ballonnen kreeg.
Het was een hele zware ingreep geweest maar ik had de operatie probleemloos ondergaan.
Dit was de verdienste ven de (pleeg)broer van Carin, Jeroen
die mij een week van te voren een hypnosetherapie behandeling had laten ondergaan
bij hem in zijn praktijk.
De dagen erop na de operatie stonden vooral in het teken van rust.
Tijdens die dagen waren er 2 collega's van de dierenambulance bij mij op bezoek
geweest, en hadden een prachtig roze kussentje voor mij gekocht met de tekst
"Hoera, een meisje"......
Fantastisch mooi.
Mijn zus en mijn moeder samen met Carin nog op bezoek geweest in deze dagen.
Tijdens de rustdagen moest ik ok proberen te mobiliseren en dat deed ik met een looprekje.
Dit ging heel moeizaam omdat ik vanwege mijn (te) lage bloeddruk duizelig werd.
Mijn bloeddruk bleef eigenlijk schommelend laag, zo ook mijn polsslag.
Misschien wat meer in beweging wat de bloeddruk ook stimuleert.
Het lopen bleef moeizaam maar kreeg het op een gegeven moment wel voor elkaar
om bij het tafeltje te komen met het looprekje, toen kon ik aan tafel eten.
Op Zaterdag mocht het verband er af, dit was voor mij een spannende dag
omdat ik dan eindelijk het werk van de chirurgen mocht zien.
Het eindresultaat mocht er wezen, zoals ik het tegen hun zei, jullie zijn kunstenaars.
De chirurgen zelf waren dik en dik tevreden over het resultaat, en toen het moment
dat ik het zelf met een spiegeltje mocht bekijken.
Tranen van blijdschap, huilen van geluk, wat was dit super.
Alles was nog wel flink opgezet en opgezwollen maar dat trekt met de tijd vanzelf weg.
Mijn lichaam was eindelijk klaar, ik was klaar, ik was eindelijk waar ik wezen wilde.
Ik ben dan eindelijk lichamelijk volledig vrouw.
Ik heb er foto's van gemaakt en naar Carin gestuurd, ze kwam 's middags sowieso op bezoek
maar ik was zo super enthousiast om het haar te laten zijn.
Op Maandag 13 Maart mocht de katheter eruit, rond een uur of 9
kwam het team van artsen rond me bed.
Ze gingen precies uitleggen wat ze gingen doen omdat ik er erg tegenop zag,
laat staan als deze onverhoopt weer terug geplaatst moest worden.
Het verwijderen van de katheter viel dus wel mee, het voelde een beetje raar dat wel
maar geen pijn ofzo.
Nu moest ik heel veel drinken om zelfstandig te kunnen plassen.
In de middag kreeg ik dan aandrang om te plassen, dus op het belletje gedrukt
dat de zuster de po-stoel op kon halen.
Echter kwam er niet veel uit, slechts een paar druppeltjes,
best een rare gewaarwording dat je het gevoel heb dat je flink moet plassen
en er vervolgens eigenlijk niks uit komt.
Ik had voor me eigen zoiets van ach dat doe ik wel even.
Ze hebben toen een scan gemaakt van me blaas en eer zat nog 600 ml urine in me blaas.
Veel te veel dus, ze gingen het even overleggen met de arts
deze kwam op zaal en zei dus dan moet de katheter weer terug geplaatst worden.
Ik zei ik probeer het nog wel een keer, deze keer op het toilet.
De arts zette de kraan open en ze zei dat als je gaat fluiten je het ook stimuleert.
Helaas ook slechts een paar druppeltjes, toch nog even een scan
van de blaas gemaakt en inmiddels zat er al 800 ml in,
de katheter moest dus terug geplaatst worden.
Omdat alles nog flink was opgezwollen was dit een moeilijk en zeer pijnlijk karwei
en ik dus van de ene hyper aanval in de andere belandde.
Ergste was dan ook dat ik niet naar huis mocht, de volgende dag zouden ze het weer proberen.
Op dinsdag kwam de arts met de mededeling dat ik met katheter gewoon naar huis mocht.
Op woensdag 22 Maart word ik dan terug verwacht voor een dag opname
en dan zal de katheter opnieuw verwijderd gaan worden en
zal ik 2 maal zelfstandig moeten kunnen plassen.
Jeroen zou dan die dag met mij meegaan om mij middels een hypnose behandeling te ondersteunen.
'S middags werd ik opgehaald door onze schoonzoon en Carin
en rond de klok van half 6 smiddags was ik thuis.
Het huis was prachtig versierd met onder andere slingers "it's a girl",
wat fantastisch leuk thuis komen.
Nu dus thuis revalideren, tenminste 6 weken.
6 Weken sowieso niet sporten, niet tillen dus ook niet werken,
maar wel proberen een beetje in beweging te blijven.
Oefenen met lopen, eerst nog even achter de rollator wat ik wel moet gaan afbouwen.
Ik heb wel een bed in de huiskamer laten komen omdat het traplopen nog niet gaat.
2 Keer per dag me wond spoelen, zo ook het gehele schaamgedeelte.
Toen kwam het verschrikkelijke bericht van het plotselinge overlijden
van de (pleeg)broer van Carin, hij die mij zo fantastisch heeft begeleid tijdens mijn operatie,
middels zijn hypnosebehandelings therapie.
Dit sloeg in als een bom en daarom ook helemaal van slag.
Jeroen zou ook met mij mee op Woensdag 22 Maart als ik voor een dag opname
naar het UMCG moet voor net verwijderen van de katheter.
Jeroen zou mij middels een hypnosebehandeling rustig houden terwijl
de katheter verwijderd wordt.
Een spanningsveld bouwde op wat mijn herstel even geen goed doet.
Ik weet dat ik door moet maar daar staat mijn hoofd nu even niet naar.
Jeroen mocht slechts 52 lentes jong worden.
De komende dagen staan in teken van rouw en verwerking.
Zondag 26 Maart 2023
Afgelopen woensdag had ik een dag opname in het UMCG in Groningen,
de dag dat me katheter eruit mocht.
Een vriendin van de muziek had al aangeboden om te rijden.
Ik moest me om 08.00 uur melden op de afdeling plastische chirurgie
en nadat ik ingeschreven was als patiënt kreeg ik me kamer toegewezen.
Rond de klok van half 9 kwam eerst de arts om te vragen hoe het met mij was
en om even te kijken hoe het vaginale gedeelte en de wond er uit zagen.
Ze was hier dik tevreden over en alles zag er boven verwachting uit.
Even daarna kwam de verpleging om de katheter te verwijderen.
Nu moest ik veel drinken om de blaas te vullen en de bedoeling was
om 2 keer te moeten plassen, daarna zou een echo van de blaas gemaakt
worden om te kijken hoeveel er eventueel in de blaas was achter gebleven.
Rond de klok van 11.00 uur piepte ik de zuster op want ik kreeg aandrang om te plassen.
Ze haalde de po stoel op want dan kon ze zien hoeveel ik had uitgeplast,
dit was zo'n 430 ml, na een echo van de blaas zat er nog 154 ml in de blaas.
Dit was echter teveel.
Ik moest sowieso nog een keer plassen, en mogelijk nog een derde keer.
Rond 12.00 uur kreeg ik een lunch en dat had heerlijk gesmaakt.
Rond 13.00 uur wederom de verpleging opgepiept omdat ik weer aandrang had.
Deze keer werd er een po op de toiletpot gezet en kon ik rustig plassen.
De uitslag deze keer was een stuk beter, 600 ml uitgeplast en 76 ml in de blaas achter gebleven.
Na overleg met de arts werd er besloten dat ik voorgoed naar huis mocht
en dat alles nu dan prima in orde was.
Ik heb iedereen van de verpleging uitbundig bedankt voor hun goede zorgen
zo ook het gehele transgenderteam welke mij tijdens mijn verblijf in het UMCG
uitstekend heeft verzorgd.
Zondag 16 April 2023
Vandaag is het zondag 16 April, mijn verjaardag.
Normaal gesproken een normale verjaardag, maar nu een verjaardag welke best wel een beetje speciaal is.
Mijn eerste verjaardag die ik eindelijk echt als vrouw vieren mag, best wel speciaal eigenlijk.
De afgelopen week is er best wel wat gepasseerd.
2De Paasdag heeft de chirurg mij gebeld vanwege het feit dat ik de dinsdags een afspraak bij haar had.
Ze vroeg mij even een foto te mailen van de vagina, dab kon ze even beoordelen hoe her eruit ziet,
dat zou me in ieder geval een ritje Groningen kunnen besparen.
Op zich zag het er dus vrij redelijk uit, geen ontstekingen ofzo,
en ik moet gewoon op de manier met spoelen doorgaan wat ik nu ook doe.
Op de foto is in de vagina wat wittigheid te zien, dit is eiwit en zou ik met een
vochtig gaasje weg kunnen deppen.
De wond is nog wel wat open maar dat komt ook omdat het op een moeilijk te genezen plek zit.
Er staat eigenlijk altijd spanning op die plek bij elke beweging.
Afgelopen week ook weer veel pijn en bloed in de urine.
Dit was wel weer even schrikken, wel nog even gekeken of dit van de wond af kwam,
maar nee het zat toch echt in me urine,
Dus maar weer met het UMCG gebeld, en zij raadden me aan om even urine in te leveren
bij de huisarts dat zij dat dan even konden onderzoeken.
Smiddags werd ik terug gebeld met de uitslag blaasontsteking.
Er zou in de middag een antibiotica kuurtje klaar liggen.
Via het UMCG had ik nieuwe pijnmedicatie voorgeschreven gekregen in de vorm van Diclofenac.
Dus voorlopig ben ik wel weer even zoet.
Dit zijn dan weer de mindere dingen van het gehele genezingsproces, het hoort er allemaal bij.
De genezing heeft gewoon heel veel tijd nodig, tijd die ik maar moeilijk verteren kan.
Het herstel heb ik waarschijnlijk wel een beetje onderschat en ik verlang zo naar het moment
dat ik weer wat mag doen.
Komende woensdag 19 April mag ik voor me 1ste controle naar het UMCG.
Dan word er bekeken hoe alles eruit ziet, wat er nog eventueel moet gebeuren met de wonden.
Ik ben zelf heel erg blij dat het allemaal achter de rug is en nu eindelijk lichamelijk
helemaal klaar ben als vrouw.
Woensdag 19 April 2023
Vandaag me eerste controle na me operatie.
Ik ben nu 6 weken verder vanaf me operatie, ik heb nog best veel pijn
Om 14.00 uur had ik mijn controle afspraak bij Chirurgie in het UMCG.
Me zus zou rijden omdat ik dat hele eind nog niet kan rijden.
Rond de klok van 13.30 uur arriveerden we in het UMCG en nadat we een plekje voor
de auto hadden gevonden (het was best druk) richting Chirurgie.
Ik was best gespannen omdat ik de afgelopen weken best wat telefonisch contact had gehad
met de artsen van Chirurgie.
Ik had onder andere een aantal dagen bloed in me urine wat duidde op blaasontsteking.
Hiervoor een antibiotica kuurtje gehad.
Achteraf kwam het bloed waarschijnlijk toch vanuit de wond, maar er was
toch ook wel blaasontsteking aanwezig gezien de controle van mijn urine.
Eenmaal naar binnen geroepen kwam later de chirurg die mij geopereerd had
ook binnen in de behandelkamer.
Na wat met elkaar gesproken te hebben hoe het nu gaat mocht ik in de behandelstoel
plaats nemen alwaar de vagina en de wond goed bekeken kon worden.
Alles zag er eigenlijk boven verwachting uit volgens de chirurg.
Mijn nerveusiteit kwam eigenlijk vanwege het feit dat de dokter die ik eerder
aan de telefoon heb gehad zei dat ze de wond gingen schoonmaken, vanwege het feit
dat er enig eiwitbeslag in de wond aanwezig is, dit is een normaal iets hoor
maar dient wel verwijderd te worden wanneer het niet uit zijn eigen verdwijnt.
Ik was zelf al bezig geweest om dit met een vochtig gaasje thuis te verwijderen
onder de douche maar dit was een zeer pijnlijke aangelegenheid.
Echter zei de arts (gelukkig) dat ze dit eiwit niet weg zouden halen
omdat dit waarschijnlijk nog te erg vastgehecht zit aan de binnenkant van de wond.
De chirurg en de assistente waren zeer tevreden met het resultaat zoals het er nu uit ziet,
Ik moet gewoon op dezelfde voet verder gaan met de verzorging van de wond en de vagina
zoals ik het nu ook doe.
De pijn kan nog wel even aanhouden omdat ze flink bezig zijn geweest binnen in mijn lichaam.
Alle verdoving raakt uitgewerkt, de hechtingen en de hechtingslijm lost op
en verder zoekt alles een juiste weg in mijn lichaam omdat ook de urineleidingen zijn omgeleid.
Over 2 of 3 maanden moet ik voor mijn volgende controle afspraak terug komen.
Ik moet echt heel rustig aan doen zoals ik nu ook doe en alles heel rustig aan weer gaan opbouwen.
Ik mag proberen wat meer te lopen, zwaar tillen is er nog niet bij,
zo af en toe mag ik weer proberen wat muziek te maken, met het blazen komt er best wel druk op de wond.
Dit alles gewoon heel rustig opbouwen, ik merk zelf ook wel dat mijn conditie helemaal weg is.
Vrijdag 12 Mei 2023
Ik lig op de bank, wederom een slapeloze nacht, waarom....geen idee.
Ik slaap al weken slecht, al sinds ik in het UMCG gelegen heb voor mijn operatie.
Het is nu ruim 9 weken geleden dat ik geopereerd ben.
Even terug blikken op de week voor mijn operatie.
Ik heb alles nog een keer doorgenomen van wat er gaat gebeuren, voor de zoveelste keer,
ik wilde gewoon goed voorbereid wezen, ik heb nogmaals het filmpje van de operatie
bekeken op You Tube.
Eigenlijk was ik er wel helemaal klaar voor, en toch die twijfels.
Waarom....geen idee, dit is wat ik wil, vrouw zijn, geestelijk en lichamelijk.
En toch die twijfels......
De gedachte van de beelden uit het filmpje, de gedachte van dat gaan ze ook met mij doen,
die gedachte maakte me onzeker.
En nu....ja ik voel me herboren, ik voel me eindelijk de mens die ik me hele leven al wilde zijn,
en toch die onzekerheid.
Nee ik heb nergens spijt van, dit is wat ik wilde, al me hele leven lang,
ik voel me herboren.
Misschien vloeien mijn gevoelens voort door de hormonen, de depressiviteit die de hormonen
wel eens met zich meebrengen.
Mijn eerstvolgende controle op 26 Juli zal mijn hormonenwaarde aantonen.
Misschien zijn de waardes (weer) te hoog dat ik me weer zo vreemd voel.
Op die dag ook mijn controle bij Chirurgie of het vaginale gebied er goed uit ziet.
Bij mijn vorige controle waren de artsen zeer tevreden.
Wat voor mij ook zeker meespeelt is dat het herstel me allemaal veel te lang duurt,
ook dat speelt in me hoofd, de operatie zelf verliep vlekkeloos en het herstel
gaat niet van een leien dakje.
Ik ben ruim 9 weken verder en heb nog redelijk pijn, ik moet me redden met paracetamol.
Voor wat me pijnmedicatie betreft zit ik aan me max.
Dit is voor het eerst na mijn operatie dat ik me weer depressief voel.
Ik heb geen idee waar het van komt, gewoon alles met elkaar.
Het herstel duurt te lang voor mijn gevoel, ik wil te snel,
ik wil me leven weer oppakken, ik wil weer aan het werk.
Ja de muziek repetities heb ik weer opgepakt, enkel om te proberen, nog geen optredens,
ik red het nog niet, me conditie is compleet weg.
Ik ben gisterochtend bij de fysio geweest om een programma op te starten voor conditie en krachttraining.
De fysio vond het verstandig om eerst aan me conditie te gaan werken middels elke ochtend
een rondje door de buurt te lopen, met een week een beetje uitbreiden.
Meten hoeveel ik gelopen heb en in welke tijd.
Verder diverse oefeningen die ik thuis kan uitvoeren.
Ik mis mijn sociale leven, ik mis mijn werk.
Mijn streefdatum om weer aan het werk te gaan had ik gesteld op 1 Juni.
Ik ben bang dat ik dat niet ga redden zoals ik me nu voel.
Dit vreet aan mij, dit maakt me ook onzeker, zal ik ooit de oude weer worden,
allemaal gedachtes die door me hoofd spoken, ik weet dat het niet nodig is maar toch.....
6 tot 10 weken vertelden de artsen over het herstel, maar op oudere leeftijd kan het
allemaal wel wat langer duren en dan gaan zij uit van boven de 50 jaar.
Mensen vragen mij van heb je er spijt van nu je herstel niet loopt zoals verwacht.
Nee...nee ik heb er beslist geen spijt van, dit is wat ik wilde,
Wanneer ik de geslachtsoperatie niet had laten uitvoeren had het leven voor mij geen zin meer.
Voor een goede nachtrust krijg ik via de huisarts geen medicatie meer,
ooit had ik daar andere bedoelingen mee dus dat staat in mijn medisch dossier.
Dan maar aan de Melatonine tabletjes, het heeft me welgeteld
2 nachten goede slaap opgeleverd.
Het is nu 02.25 uur in de ochtend en ik ben klaar wakker.
Ik lig op de bank in de huiskamer en ik blijf daar ook maar liggen, geen zin om naar boven te gaan.
Vrijdag 2 Juni 2023
Ik heb geleidelijk aan een enorme dikke buik gekregen.
Vorige week vrijdag de weegschaal maar even getrotseerd en dat was best
wel even schrikken.......100 kg.
Met mijn operatie woog ik nog 83 kg, dus dat is een beste verhoging.
Ik heb het UMCG hierover bericht of dit misschien vocht van de operatie kan zijn
of misschien door de hormonen kan komen omdat alles als vrouw zijnde
toch allemaal even anders werkt binnen in het lichaam.
Volgens mijn behandelend arts zou het hormonaal zo'n 4 of 5 kilo extra gewicht
met zich mee kunnen brengen en vocht nestelt zich niet in de buik na deze operatie.
Mocht ik het niet vertrouwen moest ik even met de huisarts contacten.
Vanmorgen om 08.00 uur moest ik bij de huisarts wezen, zij heeft mij voor zover
mogelijk was onderzocht.
Zo op het eerste gezicht geen kwalijke zaken, ze heeft me wel direct doorgestuurd naar het lab
voor een bloedonderzoek alwaar ik in de middag na 15.00 uur voor de uitslag kan bellen.
Dus gelijk maar naar het Noord West ziekenhuis voor bloedonderzoek.
Alles ging zowaar goed tijdens het bloedprikken, ik heb zelfs gekeken
hoe ik geprikt werd, hoe de buisjes zich met bloed vulden,
dit was toch ook weer een overwinning voor mijzelf omdat ik normaal gesproken
onderuit ga met bloedprikken.
Ik had mijn streefdatum om te werken op 1 Juni maar dat ging hem niet worden.
7 Juni heb ik een telefonisch consult met mijn behandelend arts
om te kijken of ik alweer aan het werk mag, principe
wilde ik nu per 13 Juni weer aan het werk.
12 Juni heb ik nog een gesprek in het UMCG in Groningen.
Maandag 12 Juni 2023
Afgelopen week ben ik gebeld door de Arbo arts via beeldbellen
en hebben we besproken hoe het nu met me gaat.
Omdat ik aangegeven had dat ik wel weer eens wilde proberen te werken
had de arts besloten dat ik wel 2 dagen in de week maximaal 3 uurtjes per dag mocht werken.
Nou, dat gaat in mijn vakgebied niet werken, of er dan wat alternatiefs mogelijk was
in het bedrijf vroeg de arts, nee zei ik ook dat is geen optie.
Ik zei haar dat ik nog gebeld zou worden door mijn behandelend arts zou bellen en
met haar wel zou bespreken wat ik wel en niet mag met het oog op het herstel.
Een dag later belde mijn eigen behandelend arts van het UMCG en aan haar dus de vraag
of ik weer mocht werken.
Ik zou het 2 dagen per week mogen proberen maar dan wel samen met een collega rijden,
en dan over een paar weken proberen uit te bouwen naar 3 en en later 4 dagen.
Mocht dat allemaal goed voelen dan zou ik met een week of 8 wel weer hele weken aan het werk mogen.
Mocht het zo zijn dat ik ook maar enig druk op de wond of het vaginale gedeelte voel
dan ook per direct stoppen of me eigen aanpassen.
Voor mij dus een nieuwe overwinning in het traject, tenminste zo voelt het.
Ik ben weer een stap verder.
Vandaag moest ik weer naar het UMCG voor een controle gesprek met mijn maatschappelijk werkster.
Dit ook prima verlopen, mocht ik de behoefte hebben om te moeten praten mocht ik een terugval
of iets krijgen dan is ze er altijd voor ons om een gesprek aan te gaan.
Ik blijf de rest van me leven onder controle staan in het UMCG, en ook
maatschappelijk werk blijft de rest van me leven beschikbaar voor mij/ons
mochten we er behoefte aan hebben.
Eind volgende maand heb ik mijn volgende controle bij Chirurgie en bij Gynaecologie,
en dan tevens ook weer een bloedonderzoek betreffende mijn hormonenspiegel.
Woensdag 26 Juli 2023
Vandaag stonden er weer 2 afspraken in het UMCG Groningen op het menu.
Allereerst om 11.30 uur een afspraak bij Gynaecologie en aansluitend een
bloedonderzoek om te kijken hoe het met de waarden van de hormonen gesteld staat.
We hadden elkaar al een poosje niet meer gezien, voor de operatie voor het laatst
en dus weer tijd voor controle.
Moeders was vandaag mee omdat Carin dierenambulancedienst had.
Goed gesprek gehad met de arts, hoe ik me nu voelde na de operatie,
en of ik nog last had van de hormonen.
Nu heb ik zo nu en dan toch wel een beetje last van depressiviteit,
de oorzaak hiervan was dus waarschijnlijk omdat het wel eens voorkomt dat ik
de hormonenpleisters vergeet te plakken op de dagen dat dat moet,
er komt dus onregelmatigheid in en dat veroorzaakt problemen in je lichaam.
Aansluitend had ik een bloedonderzoek alwaar ik over ongeveer 2 weken wordt opgebeld
voor de uitslagen.
Met een klein half uurtje waren we klaar en gingen even een rondje stad
om eventueel iets te gaan drinken.
Om 14.00 uur had ik mijn 2de afspraak bij Chirurgie voor de wond en vagina controle.
Ook hier weer een goed gesprek hoe ik me voelde, of ik gelukkig was met me lichaam,
en of ik er zeker van was of ik de goede keuze had gemaakt omtrent de keuze van de vagina.
Dit was voor mij wel het geval omdat ik erg tegen het dilateren op zag
mocht ik de keuze voor een diepe vagina gemaakt hebben.
Ik mocht mijn kleding uit trekken en in de speciale stoel plaats nemen, dan kon de arts
even kijken hoe het met de wond en de vagina gesteld was.
De wond was nog wel enigszins poreus en de huid was nog erg dun,
en omdat de wond niet (meer) voldoende rust krijgt heelt het allemaal ook wat langzamer.
Ik was natuurlijk per 3 Juli volledig aan het werk gegaan en dat was achteraf (ook volgens de artsen)
niet zo'n goed idee geweest.
Nu denk er wel een beetje om met tillen en dergelijke, maar het vele in en uitstappen
met mijn werk bevorderd de genezing niet helemaal.
De vagina zag er volgens de arts heel goed uit,
geen zwellingen meer aan de binnenkant en aan de buitenkant was alles ook goed weggetrokken.
De arts was boven verwachting tevreden.
Over 4 maanden ongeveer wilt ze me weer terug zien en dan zal de wond toch ook
een beetje genezen moeten zijn.
Tot zover even de update van de controle afspraken.
Begin Mei kreeg ik via mijn zus een link vanuit de provincie Noord Holland
dat mensen uit de LGBTQIA gemeenschap zich konden aanmelden om mee te kunnen varen
met de Provincieboot Noord Holland tijdens de Canal Pride Amsterdam.
Na het openen van deze link kon ik mijn persoonlijk verhaal doen en tevens iemand nomineren
waarvan ik vond dat diegene belangrijk voor mij was.
Mijn vrouw is erg belangrijk voor mij geweest en nog steeds in mijn transitie traject
maar omdat zij niet zo van varen houd heb ik mijn (bonus)dochter Miranda genomineerd
dat ook zij erg belangrijk is in mijn leven en dat heb ik in een mooi verhaal verwerkt.
Na een aantal weken kreeg ik een email dat ik uitgenodigd was om mee te varen op de
provincieboot Noord Holland samen met 19 andere stellen.
Dit had ik nooit verwacht omdat er vele aanmeldingen waren.
Zo blij als een kind had ik Miranda op de hoogte gesteld.
Niet veel later kreeg ik een email voor een kennismakingsgesprek in het Provinciehuis in Haarlem.
Op Vrijdag 7 Juli ben ik met Miranda naar het provinciehuis geweest voor deze kennismaking
en werden er ook een aantal foto's gemaakt van ons die geplaatst zouden worden in het
online magazine &Holland van de Provincie Noord Holland samen met het interview wat wij al eerder gedaan hadden.
Het was een fantastische gezellige dag en weer nieuwe leuke contacten opgedaan met de overige genodigden.
5 Augustus is het dan zover, de Canal Pride Amsterdam alwaar wij zeer naar uitkijken.
Dit is een dag die je niet veel in je leven mee zal maken.
Een dag waar iedereen zichzelf mag wezen, waar iedereen vrij mag zijn....
Donderdag 17 Augustus 2023
Op het gebied van de controles in het UMCG is het momenteel even rustig.
Wel staat er nog een afspraak bij de uroloog gepland, wanneer dat zal plaats vinden is nog niet bekend.
Verder heb ik de Canal Pride achter de rug van afgelopen zaterdag 5 Augustus.
Mijn uitnodiging om mee te mogen varen met de provincieboot Noord Holland samen met dochter Miranda.
Wat een ontzettend prachtig feest was dat,
wat een enorme liefde vanaf de kades,
een dag vol emoties, wat was dit fantastisch om mee te mogen maken.
Nog steeds leef ik op deze mooie wolk van emotie en respect.
We moesten verzamelen bij Grand Café 1884 achter het Centraal station.
Vervolgens liepen we naar de kade
alwaar we aan boord gingen van de provincieboot.
Een prachtig opgeblazen hart achter op de boot met de tekst
Let's Embrace kleurde de boot.
Het was een fantastisch feest aan boord met een
fantastische dj en een fantastische Dolly Bellefleur.
26 December 2023
Het is 2de kerstdag 2023, we gaan langzaam aan naar het einde van het jaar.
De afgelopen maanden is er wel weer het één en ander gebeurd waardoor ik enige keren
naar het UMCG Groningen moest voor extra controles.
In Augustus van dit jaar had ik regelmatig bloedingen, eerst een poosje aangekeken
maar toen toch maar even met het UMCG gebeld.
In September na overleg met chirurgie een afspraak met de revalidatie arts.
Ik had diverse problemen met plassen en er zat menig bloedafscheiding in mijn onderbroek.
Bij de revalidatie arts ben ik nu een aantal keren geweest en heb diverse oefeningen
meegekregen.
In Januari 2024 moet ik terug voor controle en tevens heb ik dan ook
weer mijn controle bij Chirurgie.
Ook moet ik dan weer een uitgebreid bloedonderzoek laten doen
voor de waarden van mijn hormonen.
Ook dat schommelt mijner inziens de laatste tijd erg veel daar ik vele
momenten van depressie heb.